Piguaquan

Piguaquan yani kesmek ve asmak stili, Ming (1368-1644) hanedanlığı döneminde halk arasında yaygındı. Ming hanedanlığı generali Qi Jiguang (1528-1588)'ın yazdığı Jixiao Xinshu (etkili disiplinin yeni kitabı)'da ve diğer kaynaklarda da genellikle kayıtları sıklıkla mevcuttur. Eski dönemlerde Piguaquan (yararak asma stili) deniliyordu, Momianquan (yüzeyi sıvamak stili) olarak da bilinir, çokca elayası kullanıldığından Piguazhang (kesip asan elayası) olarak da adlandırılır. Qing (1644-1911) hanedanlığı döneminde, Hebei eyaletinin Yanshan, Cangxian, Nanpi gibi bölgelerinde çalışılmaya başladı. İmparator Tong Zhi zamanında Beijing'den Tianjin'e kadar olan bölgeye yayıldı. İmparator Xuan Tong'un 2. yılında (1910) Tianjin Çin Savaşçı Derneği kuruldu, Pigua stili ana hedefiydi ve kuzey Çin bölgelerine yayılmaya başladı. 1928 yılında Çin Merkezi Guoshu Enstitüsü kuruldu ve Pigua stili ileri ders eğitimi olarak yapıldı. Minguo (1912-1949) döneminden sonra, Cangxian, Tianjin, Lanzhou, Shenyang gibi bölgelerde zenginleşti ve Ma Fengtu tarafından Gansu ve kuzeybatı Çin'e yayıldı.
Qing hanedanlığı döneminde Yanshan ve Cangxian'da, Tongbeiquan'ı savunan ve yayan Pan Wenxue'dir. Pan Wenxue, Qing hanedanlığı Dao Guang ve Xian Feng dönemi yılları arasında (1821-1861) Yanshan şehrinde öğretmendi (eğitimden sorumlu ve aynı zamanda Yanshan akademisini de yönetiyordu). Yanshan akademsinde, Wen (edebi kültür) ve Wu (dövüş sanatı) olmak üzere iki bilimde öğrenci yetiştiriyordu. Yıllar geçtikçe dövüş sanatı bilimcileri çoğaldı, bunlardan Li Yunbiao (1812-1868) ve Xiao Hecheng (doğum ve ölüm yılları bilinmiyor) en yüksek itibara sahiptiler ve Tongbei Pigua stilinin en büyük mirasçısı oldular. Li Yunbiao ve öğrencileri, Tong Zhi'nin 7. yılının (1868) başlarında, bükülme karşıtı ordusunun savaşında kayboldular. Li Yunbiao orta yaşlarında başkente taşındı, bir ara Wuying Baqi (5 kamp 8 bayrak) birliğinde baş eğitmen olarak eğitim verdi. Xiao Hecheng, çocukluğunda Pigua stilini öğrendi, yeteneği mükemmeldi ve hafif çalışmaları özellikle göze çarpmaktadır, bu nedenle "uçan vücutlu Xiao" olarak tanındı. Li ve Xiao'dan sonra, Huang Linbiao, Wang Zhengyi, Yu Baolin, Pigua stilinin başlıca uygulayıcılarıdır.
1899 yılında, Huang Lianbiao (1831-1907) diğer adıyla Huang Weicun, Ma Fengtu (1888-1973)'yu 12 yaşındayken öğrenciliğe kabul etti ve Huang Linbiao'yu takip ederek 10 yıl sanat eğitimi aldı, Huang'dan Pigua stilini derinlemesine öğrendi. Tongbei Pigua stili, Huang ve Ma sayesinde büyük ölçüde gelişmiştir.
Li (teorik stil) Xiang (teknik şekil) Huitong (birleşme), Ti (beden sağlığı) Yong (teknik saldırı) Jubei (sahip olmak) ve Tongshen Dahua (ilahi yükselişe ulaşmak) Beiwan Guanyi (sayısız şeyi gözden geçirerek hazırlanmak) yani Tongbei amacını savunarak, boş el ve silahlı stilleri zenginleşerek gelişti. Daha sonra, Ma Fengtu ve Ma Yingtu bir ömür boyu çalıştılar ve öğrettiler; Fanzi, Baji, Chuojiao stillerini aynı anda uyguladılar, Huang ailesinden sonra yeni bir yeni bir stil oluşturdular. Tongbei Pigua stili, 12 Datangzi ve Dajiazi temellerinde Momianquan, Qinglongquan, Feihuquan ve Taishuquan gibi 4 formdan oluşmaktadır. Silahlı bölümü ise; Piguadao, Fengmogun, Tipaojian, Qiqiang, Miaodao stilleridir.
Tongbeiquan Qishi yani Tongbei stili başlangıç formu: Dingtian Lidi (yerden göğe doğru kalkmak), Santi Tonggong (3 bedenin aynı yeteneği), Luhe Sanpan (yerin uyumuyla 3 kere dolanmak), Tianxia Yijia (yeryüzünde bir aile).
Momianquan: Momian stili, yüzeyi sıvamak anlamına gelir, Pigua stilinin birinci formudur. Bel, kalça ve adımlamalarla ilgili temel egzrsizler esas olarak "Pi (yarmak)" üzerine odaklanır. Form yapısı açısından bakıldığında, bazı öğreti materyalleri basit ve ileri düzeyde olmasına rağmen, aynı zamanda derinlik konusunda herhangi bir kısıtlama olmaksızın gelişmiş öğreti materyalleridir. Ana hareketleri arasında Danpishou (tek yaran el), Yaozichuanlin (ormana sokulan şahin), Lunbishuaizhang (dönen kolun savrulan elayası), Babuchengzhang (ilerleyerek destekli avuçla vuruşu), Lianhuanpugua (zincirleme çırpma askı), Wulongpanda (siyah ejderin dairesel vuruşu) vb vardır.
Qinglongquan: Qinglong stili, yeşil ejder anlamına gelir, Pigua stilinin ikinci formudur. Ana heddefi "Gua (asmak)"dır. Xingchang Guobu (alanı aşıp gitmek) ve Qiangmen Chazhao (zorlayarak sokulmak) uygulamalarıyla, Pigua stilinin birinci formu arasındaki farklılıktır ve daha fazla mukayese etmektir, saldırı teknikleri daha belirgindir. Pigua stilinin birinci formundaki Tongbeijing'in dışarı el teknikleri ile zincirlemeler ana özelliğidir. Esas uygulaması Guazhang (asan elayası) kompozisyonudur, iki kolla daha çok Gua (asma) ve Lianhuan Guazhang (zincirleme asan elayası) ile yumruk, beden, tekme teknikleridir. Stil açılımında şöyle der: "Longquan Guashi Zhenfanfei (ejderin yumruğu askı tekniğiyle ilerleyerek çevrilerek uçar)" vücut tekniği Dakai Dahe (açılma ve kapanmalar), Tuntu Shensuo (içeri çekilerek dışarı fırlamak ve uzayıp büzülmek)'tir. Jingdao (enerji gücü)'nun, Tongbeijing'deki çözülmesiyle yumruk teknikleri ve uygulamasıyla formun daha çok hat üzerinde olmasıdır.
Feihuquan: Feihu stili, uçan kaplan anlamına gelir, Pigua stilinin üçüncü formudur. Esas olarak "Tiao (kaldırmak)"ya odaklanır. Dolayısıyla adında da anlaşılacağı üzere görevini bilir. Wushu terminolojisinde, "Fei (uçmak)" Kuai (hızlı) ve "Hu (kaplan)" Li (kuvvet) anlamlarına gelir. Bu nedenle form hareketlerinin güçlü olması değil, aynı zamanda hızlı ve tutarlı olması gerekir. O yüzden beden kullanımında Sanpan Yiguan (3 dolanma 1 erişme) ile; Chuan (delip geçmek), Beng (atlamak), Tiao (sekmek), Yue (sıçramak), Qi (kalkmak), Fu (alçalmak), Zhuan (döndürmek), Zhe (ters çevirmek) gibi hususlar daha önemlidir. Form yapısı üzerinde orijinal organizasyon şekli kırgındı, Ma Fengtu tarafından yeniden düzenlendi. Yapı olarak önceki iki form, hem uzun hem de kısa eksiklikleri değerlendirme avantajına sahiptir. Tongbeiquan'ın özünde Pigua ve Qinglong olarak 2 form vardı, Qing (1644-1911) dönemi sonlarındaki yıllarda Ma Fengtu, Tongbei Dajiazi formunun uygulamalarındaki temel Tongbei Sanzhao uygulamaları olan Wuhuapao (5 çiçek uyugulamsı), Qixingchui (7 yıldız vuruşu), Zhaoyangshou (güneşe yükselen el), Dianzitui (noktalayan tekme) teknikleri ile birleştirilen bu form, çoklu vuruşlarla karakterize edilir.

劈挂拳

劈挂拳，明代即流行于民间。明代将军戚继光（1528-1588）著在纪效新书中及其它典籍数据屡见其相关记载，古代又称「披挂拳」，亦名抹面拳，因多用掌，故而又称劈挂掌。清代主要传习于河北盐山、沧县、南皮县等地。同治年间传至京津地区。宣统二年，天津中华武士会成立，列劈挂拳为主要科目之，传播于华北地区。1928年中央国术馆成立，劈挂拳被列入高级教材。民国以后，以沧县、天津、兰州、沈阳等地为盛。并由马凤图先生传播于甘肃西北等地。
自清朝盐山、沧县倡导和传播通备拳的是潘文学。潘在清道光咸丰年间盐山县“教谕”（主管教育，同时兼办盐山书院）。盐山书院分文、武两科传授学生，历时数年，武科人才济济，其中李云标、萧和成二人造诣最高，成为通备劈挂拳的最高继承传习人，李云标及其门徒在同治七年初抗捻军的战争中丧亡殆尽，李云表中年时客居京都，曾做过五营八旗总教习，名噪京师，萧合成年幼即习劈挂拳，功夫可谓炉火纯青，因其轻功尤为出众，故称“飞身萧”，继李、萧之后，有黄林彪、王正谊、于保麟是劈挂拳的主要传习者。
1899年黄林彪字伟村收马凤图字健翊为徒，当时马12岁，从师黄林彪学艺10年，是黄所习劈挂拳门中受教最深的一位。通备劈挂拳在黄、马两代得到了很大发展，在沧县、盐山等地影响很大。
主张以理（拳理）象（形似）会通，体（健体）用（技击）具备和（通神达化、备万贯一）的（通备）宗旨，充实和扩展了所属拳械。后经马凤图、马英图一生研习、施教，并以翻子、八极、戳脚诸拳兼而习之，形成了自黄氏之后的一大流派。通备劈挂拳以十二大趟子、大架子为根基，有抹面拳、青龙拳、飞虎拳、太淑拳等四路子拳。器械以劈挂刀、风磨棍、绨袍剑、奇枪、苗刀为主。
通备拳起势：顶天立地、三体同功、陆合三盘、天下一家。
抹面拳：抹面拳，主要以“劈”为主的进行腰、胯、步的基本操练。从套路结构上来看，尽管是一些浅进教材却又是深浅不拘的高级教材。主要动作有单劈手、鹞子穿林、滚臂摔掌、拔步撑掌、连环扑挂、乌龙盘打等。
青龙拳：青龙拳，主要任务是以“挂”为主，进行“行场过步，抢门插招”的练习，在套路上与劈挂拳一路不同的是，行势较多，技击的手法表现得更为显著，除却劈挂拳一路中有的通备劲道外手法中的连锁反应是它的主要特点。其主要招势以挂掌组成，两臂多以上挂与连环挂掌通贯其拳、身、腿法之中。拳歌称：「龙拳挂势阵翻飞」身法讲究大开大合，吞吐伸缩。劲道以通备劲溶注于各个拳法、招势之中，套路多行势。
飞虎拳：飞虎拳，主要以“挑”为主，故名思意便知它的主要任务了。武术词汇中“飞”者“快”也；“虎”者“力”也。因此在演练中，不仅要求动作遒劲，而且要求快速连贯。所以，在身势上的三盘一贯，穿、蹦、跳、跃、起、伏、转、折等方面的要求就更显得重要了。在套路结构上破除了原始的组织形式，又经马凤图重新的编制，使其结构上比前两路劈挂拳有长短兼顾之优点。通备拳原只有劈挂及青龙两路子拳，清代末年马凤图以通备大架子中的部份招法为基础溶注通备散招五花炮、七星捶以及朝阳手、点子腿和各种腾跃腿法组成此拳套招势以连发多击为特点。