Sanda Serbest Dövüş

Sanda, serbest dövüş anlamındadır, diğer adıyla Sanshou veya Baida'dır, yabancı ülkelerde Boji olarak adlandırılır. İki kişinin kurallara tabii kalarak, Ti (tekme), Da (vuruş), Shuai (fırlatma), Na (kapma), Ge (savunma), Ke (çarpma), Jie (durdurmak) vb. teknik metotlar ile uygulanan boş el müsabakadır. Modern Wushu'da karşılıklı mücadele spor programıdır. Müsabaka sırasında sporcular, gerekli eldiven, baş koruyucu, göğüs koruyucu ve kasık koruyucularını giyerek, halı veya tuval örtülü yumuşak minderler üzerinde yarışırlar. Saha, 9 metre çapında, 20 cm çapında bir merkez noktası ile işaretlenmiş bir dairedir ve yan çizginin çevresi 2 metre dışa doğru uzanır ve koruyucu bir örtü ile donatılmıştır. Müsabakanın galibini belirlemek için, etkili kısma isabet eden veya rakibi deviren puan sayısına bağlı olarak, her tur 23 dakikalık 3 tura bölünmüştür. Saldırı teknikleri temel olarak 4 şekilde oluşur: Ti (tekme), Da (vurma), Shuai (fırlatma) ve Na (kapma). Savunma teknikleri ise temel olarak 4 şekilde oluşur: Gedang Fangshou (savuşturma savunma), Zujie Fangshu (engelleme savunma), Shanduo (kaçma savunma) ve Niubao (güreş savunma). Karşı saldırı ve kapsamlı teknikler, Ti (tekme), Da (vurma), Shuai (fırlatma), Na (tutma) gibi çeşitli savunma tekniklerinin karışık uygulamalarıdır.
Sanda'nın uzun bir geçmişi vardır. Eski insanların ataları, avcılık ve üretim mücadelesinde yavaş yavaş silah kullanma avlanma ve savaşma yetenekleri elde ettiler. Zafer için savaşırken ve dinlenirken, insanlar genellikle savaşta kazanmanın teknik deneyimini gösterirler. Askeri güç ve onur göstermek için. Bu, saldırgan ve savunmacı dövüş tekniklerini soyut olarak yeniden ortaya çıkmasıdır. Zhanguo (mö.475- mö.221) döneminde, çeşitli ülkelerin prenslerinin çoğu dövüş sanatlarını savundu. "Hanshu Yiwenzhi" kayıtlarında şunları kaydeder: "Qi Shu dövüş sanatlarında güçlüdür, Wei Hui dövüş sanatlarıyla savaşır ve Qin Zhao savaşçılarla kazanır." Bunun anlamı, Qi kralının dövüş sanatlarında iyi olan güçlü askerleri olduğu, Wei kralının sıkı savaşan askerleri olduğu ve Qin kralının düşmanı yenebilecek seçkin askerleri olduğudur.
Bu kitap ayrıca Tang (618-907) hanedanlığından Yan Shigu tarafından not edilen "Shoubo’nun 6 bölümü"nü de içerir: "Shoubo’nun kontrol noktası olan cesaret, bir dövüş oyunudur. Wei (220-265) döneminde dövüş sanatlarına "Shoubo ve Shoubi" deniyordu. Song (960-1279) "Yongdi ve Dataozi", Ming (1368-1611) hanedanlığı'ndan sonra "Quanfa ve Jiji" olarak adlandırıldı ve büyük bir gelişme gösterdi. Antik çağda, "Daleitai (ring dövüşü)", yani kazananı belirlemek için özel bir platformda birbirleriyle dövüşmek gibi bir deyim de vardı. Yukarıdaki örnekler, modern Sanda’nın başlangıcı olarak kabul edilebilir. Modern çağda, “Baoshou” ve “Sanda” olarak adlandırılması, her ikisinin de Sanshou'ya atıfta bulunmasıdır.
1928 ve 1933'te Nanjing'de düzenlenen Guoshu Guokao (ulusal dövüş sanatları sınavı)’da Sanda önemli bir yarışma etkinliği olarak oluşturuldu. Çin Halk Cumhuriyeti'nin kuruluşundan sonra Sanda, ulusal spor kolejleri ve bölümlerinin dövüş sanatları ders kitaplarında pilot dövüş sanatları projesi olarak yer aldı. Sanda gösterileri, 1979'da Nanning Ulusal Wushu Gözlem ve Performans Konferansı'nda, Dördüncü Ulusal Oyunlarda ve 1980'de Taiyuan Ulusal Wushu Gözlem ve Performans Konferansı'nda gerçekleştirildi. Kasım 1982 ve Mayıs 1983'te Beijing ve Nanchang'da Ulusal Wushu Sanda karşılaşma etkinliği gösteri yarışması düzenlendi. Bundan böyle, her yıl ulusal bir Wushu Sanda gösteri yarışmaları düzenlenecektir. Son yıllarda (1980'den başlayarak), Sanda bir yarışma etkinliği olarak listelendi.
Sanda, hem ellerin hem de ayakların kullanımı, şimşek gibi bacaklar, göktaşları gibi yumruklar, çeşitli uygulama hareketleri, uyarlanabilir ve hızlı hareketler ile karakterizedir. Uygulama teknikleri arasında; "yumruklar ve ayaklardan uzak durmak, dirsekleri ve dizleri ortada kullanmak, omuzları ve kalçayı yakın tutmak, vücuda yapışarak kapıp fırlatmak”, taktikler arasında; “düz saldırıları sert karşılamak, öncelikte durgun hareketler, sonrasında agresif ilerleme, durgun kuvvetten yararlanma, aldatma saldırıları gizleme, şaşırtıcı akılcı teknik metotlardır. Saldırı ve savunma pozisyonları üst, orta ve alt olmak üzere üç bölüme ayrılır.

散打

散打，又称散手，白打，国外称为搏击。是两个人在一定的规则制约下，使用踢、打、摔、拿、格、闪、磕、截等技击方法所进行的徒手较斗。为现代武术中的对抗性运动项目。比赛时，运动员穿戴规定的手套、护头、护胸、护裆，在地毯或铺设帆布盖单的软垫场地上进行。场地为9米直径的圆形，并标有直径为20厘米的中心点，边线外围向外延伸2米，并设有保护垫。比赛分 3个回合，每回合23分钟，以击中有效部位的得分多少或者击倒对手判定胜负。其进攻技术主要由踢、打、摔、拿四种形式组成。防守技术主要由格挡防守、阻截防守、闪躲防守和扭抱防守四种形式组成。反攻和综合技术则是踢、打、摔、拿和各种防守技术的混合应用。
散打的历史悠久。古代人类的祖先在狩猎生产斗争中，便逐步地获得了使用武器和捕杀格斗的技能。在格斗胜利和休息时，人们往往把战斗中制胜的技术经验表演一番。以示威武和荣誉。这便抽象再现了攻防格斗技术。在战国时代，各国诸侯大多崇尚技击。《汉书 艺文志》记载：“齐愍以技击强，魏惠以武卒奋，秦昭以锐士胜”。其意是齐王有善于技击的强兵，魏惠王有奋战的武卒，而秦昭襄王则有克敌制胜的锐士。
此书另载有“手搏六篇”，唐人颜师古注云：“手搏为卡，甬力为武戏。”魏时期，称技击为“手搏”、“手臂”等。宋称为“甬抵”、“打套子”。明朝以后称为“拳法”、“技击”，并且有了较大的发展。古代也有“打擂台”之说，即在特设的台子上互相击打，以决胜负。以上种种迹象，可视为现代散打之发端。近代又有“抱手”，“散打”的说法，皆指散手而言。
1928年和1933年在南京举行的“国术国考”中，散打已列为重点比赛项目。中华人民共和国成立后，散打作为试点武术项目，列入全国体育院系武术教材。在1979年南宁全国武术观摩表演大会、第四届全国运动会和1980年太原全国武术观摩表演大会上，都进行了散打表演。1982年11月和1983年5月，在北京和南昌都举行了全国武术散打对抗项目表演赛。以后，每年都举行一次全国性武术散打表演赛。近年来（1980年开始），散打列为竞赛项目。
散打的特点是手脚并用，腿似闪电、捶如流星、招法繁多，随机应变，动作迅捷。招法上讲究“远用拳脚，中用肘膝，近用肩胯，贴身用摔拿”战术上有“直攻硬取，先发制人”，“以静制动，后发制人”“引进落空、乘势借力”“隐着佯攻，惊闪巧取”等方法。攻防方位分上、中、下三盘。