Jijian Eskrim

Jijian eskriminin Çin'de uzun bir geçmişi vardır. Eski çağlarda insanlar, taşları ve hayvan kemiklerini keskin aletler haline getirmek için kullanırlardı. Hayvanları avlamak; engelleri aşmak, hayatta kalmak ve yaşamak için bir zorunluluk haline gelmişti. Sonra gelen Tunç Çağı bakırdan kılıçlar ile başladı. Öldürme silahı olarak kılıç bir savaş haline geldi.
Jian kılıcı, antik silahlar arasında Baibingzhijun (100 askerin lordu) ününe sahiptir. Geçmiş hanedanlıklarda ortaya çıkarılan antik kılıçlardan yola çıkarak, Changjian, Duanjian, Peijian, Cijian, Pijian, Sanlengjian, Cixiongjian gibi çeşitlere ayrıldığı görülmektedir. Jian kılıcı, Chunqiu (mö.770-mö.476) döneminden batı Han (mö.206-ms.23) hanedanlığına kadar olan savaşlarda önemli bir soğuk silahtı. Ancak, aynı zamanda da barış zamanında nefsi müdafaa için de kullanılıyordu. Efsaneye göre Lu Rongfu, Konfüçyüs ile tanışmış ve kılıcını çekip dans etmiştir. Aynı zamanda, kılıç ustalığı olarak adlandırılan Jijian (kılıç eskrimi) ve Wujian (kılıç dansı) için uygun bir teori ve teknik oluşturulmuştu. Wuyue Chunqiu (Chunqiu dönemi Wuyue'leri) eseri, Yue kadınlarının Lunjian kılıcının iyi bilinen hikayesini kaydeder. Yue kadınları, dağların derinliklerindeki eski ormanda yaşayan isimsiz bir kadınlardır, çocukluklarından beri Jijian kılıç eskrimi yaparlardı. Kişisel içgörüye dayalı benzersiz bir kılıç ustalıkları vardı. Daha sonara Fan Li'yi tanıdılar ve onu orduda Jian kılıcı eğitmen ustası olması için davet ettiler. Yue kadını Ceng, bir keresinde Jijian kılıç eskrimi teorisini Goujian'ın önünde açıklayarak, Goujian tarafından takdir edilen ve değer verilen tanrı şekilli karakter, hareket ve statik karşılıklı kontrol, değişimde mükemmellik, şaşırtıcı zafer vb. görüşlerini öne sürdü. Yazar Jin Yong, Wuyue Chunqiu hikayesine dayanan Yuenujian (Yue kadınlarının kılıcı) romanını yazdı.
Han (mö.206-ms.206) Hanedanlığı'ndan bu yana bronz kılıçların yerini giderek daha keskin hale gelen demir kılıçlar almış ve kılıcın şekli giderek şekillenmiştir. Ancak, doğu Han (25-200) Hanedanlığı'ndan sonra, kılıç yavaş yavaş savaş silahları saflarından çekildi ve daha çok kendini savunma ve kişisel aksesuarlara dönüştü. Becerileri, kendini savunma ve zindelik işlevleri ve hatta kimliklerini göstermek için, ustalığa bürünme rolü her geçen gün artmakta ve kılıç kullanmada iyi olan insanlara da oldukça saygı duyulmaya başlanmıştı. Shiji (tarihsel kayıtlar) eserinde, bir soylu olan Qi Qucheng'in "iyi becerilerle kılıç kullanmayı öğrenmek dünyada itibar kazanmaktır", ve Sima Xiangru'nun "gençken okumak ve eskrim öğrenmek güzel" gibi sözlerine yer verilmiştir.
Wei imparatoru Cao Pi, aynı zamanda Jijian eskrim uzmanıydı. Jijian eskrimini çocukken öğrenmişti. Deneyimli bir çok öğretmen, daha sonra özellikle Shi A usta ile çalıştığı eskrim merkezi Luoyang'da yetenekleri büyük ölçüde artmıştı. Bir keresinde, Fenwei dönemi generallerinden olan Deng Zhan ve diğerleri sarayda içki içerek kılıcı tartışıyorlardı, Deng Zhan kabul etmeyi reddetti ve Cao Pi ile karşılaşmak istedi, sonuç olarak Cao Pi, Deng Zhan'ı beceri ve esnek taktiklerle mağlup etti. Cao Pi ayrıca, Dian Lun adlı eserinde de kılıç öğrenme deneyimlerini anlatmıştır.
Jijian eskrimi, Sui (581-618) ve Tang (618-907) hanedanlıklarında daha yaygındır. O zamanlar toplum öfkeli bir adam olma modasına sahipti, bu yüzden uzun sokakta Jian kılıcı kuşanarak yürümek bir gurur simgesiydi. Usta Li Bai, Yuhan Jinzhoushu (Han Jingzhou'ya bir eser) kitabında kendisi hakkında şöyle söylemişti "prenslerin her yerinde 15 iyi Jian kılıcı tekniği". O zamanlar edebiyatçılar arasında Peijian ve Jijian eskrim stilleri vardı. Samimi bir ortamda yapılan yarışma ve düelloların yanı sıra, kişisel kılıç ustalığı da popülerdi ve buna Jianqi Huntuo (kılıcı gevşetmek) deniliyordu. Halkta kılıçların gevşetilmesi ile ordu da kılıçların gevşetilmesi arasında bir fark olduğu söylenir. Du Fu, Kaiyuan (715) döneminin üçüncü yılında, Yancheng'de Gongsun teyzenin kılıç dansını seyretti. Daha sonra onun öğrencilerinin, Sichuan'ın Kuizhou bölgesindeki gösterisini gördü ve Guan Gongsun Daniang Dizi Wujian Qixing (Gongsun teyzenin öğrencilerinin kılıç dansı) adlı ünlü kitabını yazdı. Başka bir hattat olan Zhang Xu, bir zamanlar Gongsun teyzenin kılıç dansını izlemiş ve Kuangcao kaligrafisini daha anlaşılır hale getirmek için ondan ilham almıştır. Gongsun teyzenin kılıç dansı bir halk kılıç silahıydı. O zamanlar kadınlar çoğunlukla askeri üniformalarda kılıçlarla dans ederlerdi. Bu nedenle Sikong Tu'nun "Gongsun alt katta sahada iyiydi ve havada öğreten kadınlar askeri üniformaları severdi" diye bir şiiri vardı. Kaiyuan'ın generali Pei Min'in kılıç dansı, orduda bir tür Jianqi Huntuo (kılıç gevşetme)'sidir ve Li Bai'nin şiirleri ve Zhang Xu'nun kaligrafi el yazısı için Sanjue (3 mükemmel) olarak adlandırılır.
Yuan (1279-1368) Hanedanlığı'nda Peijian, Jijian ve Wujian rüzgarı büyük ölçüde vuruldu. Yuan Shizu'nun dördüncu yılında (1263) Xiazhao'nun yollarında silah üretim yerleri kuruldu ve özel mülkiyette silah üreten herkes ölüm cezasına çarptırıldı. Daha sonra, Han halkının ürettiği Tiechi (kılıç şiş), Shouwo (ok şiş) ve keskin Daojian (kılıç) silahlara standart konulmuştur. Peidaojian kılıçları halk arasında yasaklandı ve hemen el konuldu. Jijian kılıç eskrimi ve Wujian kılıç dansı faaliyetleri halk arasında bir anda kayboldu. Bu aynı zamanda Yuan hanedanlığında Jijian kılıç eskrimi ve Jianshu kılıç tekniği ustalığı ile ilgili bir çok eski kitabın kaybolmasının nedenidir.
Ming (1368-1644) ve Qing (1644-1911) hanedanlıklarından bu yana, Jianshu kılıç ustalığı Wushu dövüş sanatlarına dahil edilir, buna bilinen Taijijian yani Tai Chi kılıcıdır. Hepsi Wushu'nun silahlarıdır. Sağlıklı olmak için fiziksel bir aktivite haline gelmek, kılıçta bir tür spor aleti haline geldi. Ancak, Chunqiu (mö.770-mö.476) ve Zhanguo (mö.475-mö.221) dönemlerinden, Tang (618-907) ve Song (960-1279) hanedanlıklarına kadar Jijian kılıç eskrimi ve Wujian kılıç dansı yavaş yavaş ortadan kayboldu. Japonya ve Kore'de kılıç ustalığında pek çok Shi (hareket formu)'nun Tang ve Song Hanedanları döneminde Çin'den geldiği ve kılıç ustalığıyla ayrılmaz bir ilişkisinin olabileceği söylenmektedir.
Günümüzde 3 çeşit Jijian eskrimi vardır:
1- Huajian (çiçek kılıç), Avrupa adıyla Foil, diyer adıyla Qingjian (hafif kılıç). Toplam uzunluğu 110 cm'yi ve ağırlığı 500 gramı geçmeyen tutş kabzası, kılıç gövdesi ve koruma plakasından oluşur. Kılıç gövdesi çelikten yapılmıştır, uzunluğu 90 cm'yi geçmez, yatay kesit dikdörtgendir. Kılıcın kabzasının uzunluğu 20 cm'yi geçmez. Koruyucu plaka yuvarlaktır, kılıç gövdesi ve kabzası arasına yerleştirilmiştir, çapı 12 cm'den fazla değildir ve merkezden uzak olmasına izin verilmez. Elektirikli kılıç ve sıradan kılıç olarak ikiye ayrılır. Daha önceleri kılıç gövdesinin önü 15 cm izolasyon ile kaplanırdı, kılıç kabzası ile kılıç gövdesi ve yuvarlak koruyucu plakası yalıtımlıydı. Daha sonra, kılıcın başının çapı 5,5-7 mm arasında yaklaşık 1,5 cm uzunluğunda oldu. Sporcular müsabaka esnasında sadece batırabilir, kesme yapamaz, ve saldırırken gücün hesaba katılması gerekmektedir. Rakibe batırmak sadece puan almak için değildir.
2- Zhongjian (ağır kılıç), Avrupa adıyla Epee, diyer adıyla Ruijian (keskin kılıç). Kılıç kabzası, kılıç gövdesi ve koruma plakasından oluşur, toplam uzunluğu 110 cm'yi, ağırlığı 770 gramı geçmez. Kılıç gövdesi çelikten yapılmıştır, uzunluğu 90 cm'yi geçmez, üçgensel yatay kesittir, kılıcın gövdesinin geniş yüzü 2,4 mm'dir. Kılıcın kabzasının uzunluğu 20 cm'yi geçmez. Koruma plakası yuvarlaktır, derinlik 3-5.5 cm, maksimum çap 13,5 cm'dir, maksimum eksantriklik 3,5 cm'dir, Zhongjian'ın kılıç gövdesi serttir ve bükülmesi kolay değildir. Huajian ile aynı, sporcular müsabaka esnasında sadece batırabilir, kesme yapamaz.
3- Peijian (kuşanmak kılıç), Avrupa adıyla Sabre. Peijian ile Huajian ve Zhongjian'ın arasındaki fark, kılıcın keskin yüzünün kesme vuruşu yapılabilmesidir. Bu nedenle, sporcunun hareketleri ve atakları çok hızlıdır, diğer iki kılıç sadece kılıcın ucuyla puan yapabilir. Peijian, kılıç kabzesi, kılıç gövdesi ve koruma plakasından oluşur. Toplan uzunluğu 105 cm'yi, ağırlığı ise 500 gr'mı geçmez. Kılıç gövdesi çelikten yapılmıştır, uzunluğu 88 cm'yi geçmez, keskin yüzü ve sırtı vardır, yatay kesitli yaklaşık olarak dikdörtgendir. Kılıcın kabzesinin uzunluğu 17 cm'yi geçmez. Koruma plakası hilal plakadır, boyutu diyagonal boyunca 15 cm x 14 cm dikdörtgen bir inceleme tüpüne yerleştirilebilecek boyuta dayanmaktadır. Ve müsabaka esnasında rakibin gücünü hesaba katılması gerekir. Puan almak için rakibe sadece tek bir tıklama yeterli değildir.

击剑

击剑在中国有着悠久的历史，早在远古时代，人们就用石头和兽骨磨成锋利的器具，用以猎取野兽，披荆斩棘，成为生存与生活的必需品。后来到了青铜时代，开始以铜铸剑，剑也成为征战、杀戮的武器。
剑在古代兵器中有“百兵之君”的美称。从历代出土的古剑来看，可以分为长剑、短剑、佩剑、刺剑、劈剑、三棱剑、雌雄剑等多种。剑自春秋时代直至西汉，都是战争中重要的冷兵器，但也用于平时的自卫防身。传说子路戎服见孔子，拔剑而舞之。同时，也相应形成了一种击剑、舞剑的理论和技巧，称为剑术。《吴越春秋》就记载了广为人知的越女论剑的故事。越女是生活在深山老林里的无名少女，从小喜欢击剑，全凭个人的悟性创造出一种独特的剑术，后来为范蠡所识，邀请她担任军中的剑术教师。越女曾在勾践面前阐述她的击剑理论，提出神形相应，动静互制，长于变化，出奇制胜等观点，得到勾践的赏识和器重。作家金庸正是根据《吴越春秋》的故事，创作了小说《越女剑》。
自汉代起，铜剑逐渐被铁剑代替，铁剑更为锋利，而剑的形式也渐渐定型。但在东汉以后，剑逐渐退出战争武器的行列，更多地转向自卫防身、随身配饰。它的技巧性和防身健体功能，乃至佩戴以示身份的作用都在日益加强，而善于剑术的人也颇受人尊敬。《史记》就曾记载齐曲成侯“以善击刺学用剑，立名天下”，而司马相如也是“少时好读书，学击剑。”
魏文帝曹丕也是一位击剑能手，从小学击剑，经历过许多名师指点，尤其后来在当时的击剑中心洛阳从师史阿，技艺大增。某次与奋威将军邓展等在宫殿上饮酒论剑，邓展不服，要和曹丕比剑，结果曹丕以娴熟的技巧和灵活的战术大胜邓展。曹丕也曾在他的《典论》中记述了学剑的心得和体会。
击剑在隋唐时期更为普遍。当时社会有任侠的风尚，所以佩剑长街行更是一种豪气的象征。李白在《与韩荆州书》中曾经说自己“十五好剑术，遍干诸侯”。当时的文人学士中有佩剑、击剑之风，除了以友好气氛比试、对决之外，也盛行个人的剑术表演，称之为“剑器浑脱”，据说有民间的剑器浑脱和军中的剑器浑脱之分。杜甫开元三年（715）曾在郾城观看公孙大娘舞剑器，后来又在四川夔州看到她弟子表演，写下了《观公孙大娘弟子舞剑器行》的名作。另一位书法家张旭也曾观看过公孙大娘舞剑器，并因此受到启发，使狂草书法更加精进。公孙大娘的这种舞剑正是民间的剑器浑脱，当时女子舞剑多着军装，故而司空图有“楼下公孙昔擅场，空教女子爱军装”的诗句。而开元中将军裴旻的剑舞则是一种军中的“剑器浑脱”，与李白歌诗、张旭草书并称三绝。
佩剑、击剑和舞剑之风在元代受到极大的打击，元世祖中统四年（1263）下诏各路，设立兵器制造局，凡私造私藏兵器者一概处死刑。后来还规定，凡汉人手执铁尺、手挝及有刃的刀剑。都要立即收缴，禁止民间佩刀剑。于是击剑、舞剑的活动骤然消失于民间，这也是元代时许多击剑和剑术的古籍散佚的原因。
明清以来，剑术多并入武术项目，如大家所熟悉的太极剑等，都属于武术类的兵器门，成为健身的体育活动，剑也成了一种运动器具，而自春秋战国至唐宋时期的击剑与舞剑却渐渐消失。据说日本、朝鲜刀剑术中的许多“势”都是唐宋时期从中国传入的，可能与剑术有着不可分割的师承关系罢！
今天有击剑共分三种类别：
1、花剑（Foil），又称「轻剑」。由剑柄、剑身和护手盘组成，全长不超过110厘米，重量不超过500克。剑身为钢制，长度不超过90厘米，横截面为长方形。剑柄长度不超过20厘米。护手为圆形，装于剑身与剑柄之间，直径不超过12厘米，禁止偏心。有电动花剑和普通花剑之分。前者剑身前端包有15厘米的绝缘物，剑柄与剑身、护手盘绝缘；后者剑头直径在5.5—7毫米之间，长约1.5厘米。运动员在比赛中只能刺，不能劈打，并且在对战时需要顾及进攻权，而不只是单单刺中对手就能取得分数。
2、重剑（Epee），又称「锐剑」。由剑柄、剑身和护手盘组成，全长不超过110厘米，重量不超过770克。剑身为钢制，长度不超过90厘米，横截面为三棱形，剑身的宽面最大为2.4毫米。剑柄长度不超过20厘米。护手盘为圆形，深度为3-5.5厘米，直径最大为13.5厘米，偏心度最大为3.5厘米，重剑的剑身较硬而不易弯曲。像花剑一样，运动员在比赛中只能刺，不能劈打。
3、佩剑（Sabre）与花剑、重剑的不同之处在于可以用剑刃部分劈打来得分，因此选手的动作与攻击是非常迅速的，另外两项武器则是只能用剑尖来得分。佩剑由剑柄、剑身、护手盘组成。全长不超过105厘米，重量不超过500克。剑身为钢制，长度不超过88厘米，有刃与背，横截面为近似长方形。剑柄长度不超过17厘米。护手盘为月牙盘，大小以能沿对角线放进15厘米×14厘米长方形的检验筒中为准，并且在对战时需要顾及进攻权，而不只是单单击中对手就能取得分数。